NCT FIC
( SF ) Halloween 2017 “ Blood ”
#กินเตนล์ #DoTen 3P #jaetendo #dotenjae
NCT
International school
ปั้กๆๆๆ
!!
“นี่คาบ โฮมรูมนะครับ เชิญทุกคนไปนั่งที่ เพราะผมมีเรื่องสำคัญจะบอก”
อาจารย์ไรอัน
ใช้แปรงลบกระดานเคาะกับกระดานเสียงดัง เพื่อให้นักเรียนที่อยู่ในความรับผิดชอบของเขาได้กลับไปนั่งที่ประจำของตนเอง
หลังจากที่ปล่อยให้วิ่งซนมากว่าเกือบ 1 ชั่วโมงเต็ม
ทุกคนต่างกลับไปนั่งที่ ด้วยความสงบเสงี่ยมเรียบร้อย
และรอเรื่องสำคัญที่อาจารย์ไรอันจะพูด
“เดี๋ยวตอนบ่ายจะมีการเลือกชมรมกันนะ”
“โหยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไรอ่า ฟหกดเสวงลบยนรพำไหสส”
นักเรียนเกรด 11 ห้อง B ต่างส่งเสียงโห่ร้อง ปนความเซ็งหน่อยๆ
นี่หรือ เรื่องสำคัญ เลือกชมรมเนี่ยนะ...คือเรื่องสำคัญ(?)
“อ่าวๆๆๆ จะบ่นอะไรกันนักหนา มันก็ต้องเลือกทุกปีอยู่แล้ว หาชมรมกันไว้เลย
ตอนบ่ายจะได้รีบไปลง แล้วกรุณา อย่าเบี้ยว !! ไม่ลงชมรม”
“ไม่ลงได้มั้ยอ่ะจารย์ แต่ละชมรมมันไม่โดนใจเลย”
เบลล่า
หัวหน้าห้องเหวขึ้นมาเถียงกับอาจารย์ไรอัน มันก็จริงของเบลล่า
แต่ละชมรมมันไม่ถึงใจวัยรุ่นเลย บางชมรมที่ว่ามีสาระแล้ว ยังเข้าไปหลับๆนอนๆ
เพื่อฆ่าเวลากลับบ้าน ถ้างั้น...แล้วมันต่างกับปล่อยให้กลับบ้านไปเลยยังไง
จะตั้งชมรมเพื่อให้เสียเวลาทำไม
“อ่ะ !! เงียบก่อนๆๆๆ คืองี้นะทุกคน ผอ. เขาบอกมาว่า
ทุกเทอมมีนักเรียน 40 % ที่ไม่เลือกลงชมรม
ซึ่งมันอาจจะทำให้โรงเรียนเราไม่ผ่านเกณฑ์ด้านกิจกรรมนันทนาการ เพราะฉะนั้น...
เทอมนี้จึงได้ออกกฎระเบียบใหม่ คือทุกๆคนจะต้องเลือกลงชมรม ไม่งั้น ซ้ำชั้น !!!”
“โหหหหหหหหหหหห ไรอ่า โหดว่ะ ฟหกกดสาวงลยพพทอสสวนยีบลลล”
อาจารย์ไรอันส่ายหัวให้กับความดื้อด้านของนักเรียนแล้วเดินออกจากห้องไป
ปล่อยให้ความวุ่นวายบังเกิดแก่ห้อง B ต่อ
ทุกคนต่างไม่พอใจกับกฎระเบียบใหม่ที่ออกมา แต่ไหนแต่ไร NCT
International school ไม่เคยมีกฎแบบนี้มาก่อน
เพราะแค่การเรียนอย่างเดียว โรงเรียนนี้ก็เป็นอันดับหนึ่งของเอเชียแล้ว
จะมาสนใจพวกเรื่องกิจกรรมบ้าบอทำไม มันไม่จำเป็นเลยที่จะต้องมานั่งเลือกชมรม
มันไม่มีประโยชน์ หรือเพราะโรงเรียนห่วงแต่หน้าตาชื่อเสียง
จนลืมนึกถึงจิตใจนักเรียน และลืมเอกลักษณ์ของโรงเรียนไป
“อ่ะ !! อีพวกตัวดีทั้งหลาย ใบลงชมรมอยู่ที่กูนะ มามึงมาดูกัน
แล้วบอกกูว่าจะลงชมรมอะไร”
เบลล่าถึงจะหัวเสียไม่น้อย
แต่ก็ยังคงจำใจทำตามคำสั่งอาจารย์ ก็ให้ทำยังไง ไม่ลงก็ซ้ำชั้น
อับอายวงศ์ตระกูลสุดๆ
“มึงจะลงอะไรอีเตนล์ ??”
“กูไม่รู้ว่ะ มึงดูแต่ละชมรมดิ กูปวดหัว จะบ้า”
มิสะจัง เพื่อนสาวชาวญี่ปุ่นของเตนล์
ชวนเตนล์คุยไปด้วย พลางเปิดดูแผ่นกระดาษที่มีรายชื่อชมรมมากมาย
หวังจะให้เพื่อนออกความคิดเห็น แต่เตนล์ก็ทำได้แค่ยิ้มแหย่ๆ แล้วส่ายหัว
“โอ๊ะโอ... ชมรมเสริมสวย กูจะเอาอันนี้”
“อ่าวอีนี่... แล้วกูจะเข้ากับมึงได้มั้ยล่ะ ดูหน้ากูด้วย”
“มึงก็เข้าไปหลับไปนอนก็พอมั้ยอ่ะอีเตนล์”
“กูไม่ลง”
“เรื่องของมึง เบลล่าใส่ชื่อกูเลย ชมรมเสริมสวย”
มิสะจัง ตะโกนบอกชื่อชมรมกับเบลล่าไป
โดยที่ไม่ปรึกษาเตนล์สักนิด แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ลงหรอกนะ อีชมรมเสริมสวยเนี่ย
ถึงแม้ว่าหน้าตาเขาจะสวยคล้ายผู้หญิงก็เหอะ
“อ่าว... อีเตนล์ จะลงเสริมสวยด้วยมั้ยมึงอ่ะ ??”
“อีบ้าพวกนี้ เดี๋ยวกูตบ”
เบลล่ายังคงแซวเตนล์ไม่เลิกเรื่องความสวยเกินผู้หญิงของเตนล์
ทั้งๆที่ตนเองเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่กลับมีผู้ชายมากมายมาหลง มาชอบเตนล์ ตำแหน่งดรัมเมเยอร์โรงเรียนที่ว่าแน่
เตนล์ ชิตพล คนนี้ ก็เป็นมาแล้ว ซึ่งตำแหน่งนี้มันควรจะเป็นผู้หญิงทำ
แต่เตนล์ก็ได้ถูกอาจารย์หลายท่านเลือกให้ทำมาแล้วถึง 3 ปี
“กูลง ชมรม Blood เหมือนเดิม”
โดยอง
เดินมาบอกชื่อชมรมแล้วเดินออกจากห้องเรียนไป ทำเอาทุกคนสะดุ้งปนงงกันยกใหญ่
โดยองเพื่อนร่วมห้องคนนี้เป็นหัวกะทิของห้อง และเคยเป็นเพื่อนสนิท ที่สนิทมากๆของเตนล์มาก่อน
ตอนแรกที่เข้ามาเรียนเกรด 10 เพื่อนคนนี้ก็ปกติดีทุกอย่าง
พูดเก่ง น่ารัก เข้าสังคมเก่ง มักจะชวนเตนล์ทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยๆ แต่หลังจากที่ลงชมรม
Blood เมื่อปีที่แล้ว โดยองก็เปลี่ยนไป
เก็บตัวเงียบคนเดียว ชอบนั่งอยู่หลังห้องมืดๆ ไม่สุสิงหรือคุยกับใคร
แล้วก็เริ่มห่างหายจากเตนล์ไปเรื่อยๆ
“กูว่ากูเริ่มกลัวไอ่โดยองเพื่อนเก่ามึงแล้วนะ”
“มันทำไม มันก็เหมือนเดิมหนิ”
มิสะจังจิ้ปากเบาๆ
แล้วลากเตนล์ออกมาจากวงล้อมรอบการลงชมรม
“เตนล์... กูบอกเลย เพื่อนเก่ามึงมันแปลกคน”
“อะไรของมึง พูดอย่างกับมันไม่ใช่คน”
“เอางี้อีเตนล์... มึงเชื่อเรื่องแวมไพร์ม่ะ ??”
“ห้ะ ??!!”
“โรงเรียนเราเคยมีประวัติเรื่องแบบนี้มาก่อน มึงก็รู้หนิ”
“เอ่อดิ !! แล้วทำไม มันเกี่ยวกับโดยองยังไง ??”
“กูได้ยินเขาลือกันมา ว่าอีชมรม Blood อะไรเนี่ย
แม่งเป็นชมรมผีดูดเลือด เพราะว่าเลือดโรงบาลในเครือโรงเรียนเราหายไปเยอะ”
“แต่ต้นตระกูลโรงเรียนเราที่เขาว่าเป็นแวมไพร์เนี่ย มันก็ตายห่ากันไปนานแล้วนะเว้ย
นี่มึงอย่าบอกกูนะว่ารุ่นลูกหลานอ่ะ”
“เอ่อดิ ... น้องแจฮยอน ไง เขาว่ากันว่าคือผู้สืบทอด”
“นี่มึงอย่าบอกนะว่าที่โดยองเข้าชมรมนั้นต่อ พะ เพราะว่าโดยอง เป็น....”
“เอ่อดิ !!”
“กูไม่อยากจะเชื่อ”
“เชื่อไม่เชื่อ จริงไม่จริง กูไม่รู้ แต่ที่รู้ๆกันคือใครที่อยู่ชมรมนั้น
คือต้องอยู่ต่อ เพราะแม่งขาดเลือดกันไม่ได้”
“ถ้าจริงแล้วกูควรทำไง ??”
“มึงก็ไม่ควรไปยุ่งกับมันไง อยู่ห่างๆแบบนี้อ่ะดีแล้ว”
“แต่....”
“กูรู้ว่ามึงชอบมัน”
“มิสะ...”
“แต่กูก็เพื่อนมึง กูเป็นห่วงมึง จะให้กูปล่อยมึงไปโดนแวมไพร์ดูดเลือดไง้
??!”
“อืมๆๆ”
ทั้งสองคนหยุดพูดเรื่องผีๆสางๆ
แล้วเดินไปยังโรงอาหาร โรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนที่ใหญ่โตพอสมควร
เหมาะสมกับฐานะที่ร่ำรวยของนักเรียนทุกคน เพราะฉะนั้นโรงอาหารก็ไม่ใช่ที่กระจอกๆ
อาหารมีทุกเชื้อชาติ เป็นบุฟเฟ่ต์ที่อร่อยทุกอย่าง ตั้งแต่อาหารไทย
ยันอาหารฝรั่งเศส ให้นักเรียนตักกินกันได้อย่างตามสบาย
“อีเตนล์ เดี๋ยวกูไปที่ชมรมก่อนมึงนะ เผื่อเขาชี้แจงอะไร ถ้ามึงไม่อยากเข้า
มึงก็อยู่แถวนี้ละกัน เดี๋ยวกูมาหา”
“เอ่อๆๆๆ เชิญมึงไปเสริมสวยคนเดียวเหอะไป”
“เอาอีนี่คิดไรมาก พวกผู้ชายก็มีป้ะ เขาก็เข้ามาหลับๆนอนๆกันทั้งนั้นอ่ะ”
“มึงรีบไปเหอะมิสะ กูรำคาญ บอกไม่ลงๆ เสือกเอาชื่อกูลงจนได้”
“จ้ะ... แม่ชิตโพนี่”
เตนล์ยกมือขึ้นกะจะโบกหน้ายัยมิสะแรงๆสักที
แต่สาวเจ้ากลับวิ่งหนีไปได้ซะก่อน ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆ
เมื่อคิดถึงเรื่องของโดยอง หมอนั่นเป็นแวมไพร์จริงๆใช่มั้ย
แล้วทำไมถึงเป็นแบบนั้นได้ล่ะ ?? เพราะชมรม Blood งั้นหรอ ??
เตนล์พอจะรู้เรื่องของโรงเรียนมาบ้าง
ไม่ใช่แค่เตนล์ที่รู้ เตนล์คิดว่าทุกคนก็รู้
เพราะประวัติของโรงเรียนนั้นเขียนเอาไว้ซะใหญ่โต ว่าต้นตระกูลของผู้ก่อตั้งโรงเรียนนั้นเป็นแวมไพร์
ผู้เสียสละความเป็นมนุษย์ให้แก่ผีดูดเลือด เพื่อรักษาโรงเรียนเอาไว้ แต่เรื่องราวมันก็ผ่านมาแล้วกว่า
100
ปี เชื้อสายความเป็นแวมไพร์นั้นอาจจะหมดไป
เหลือไว้เพียงลูกหลานของวงศ์ตระกูล ที่ยังศึกษาอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้เท่านั้น
ในขณะเดียวกันสายตาเรียวเล็กก็หันไปสบตากับโดยองที่ยังคงนั่งกินข้าวคนเดียว
และไม่สุงสิงกับใคร จะว่าไปก็น่าสงสารออก
นึกถึงตอนที่โดยองตีตัวออกห่างแล้วมันก็เจ็บจี๊ดที่ใจ
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าโดยองโกรธอะไร ถึงได้ตีตัวออกห่าง และเมินเขาแบบนี้
“โดยอง !! เตนล์ กินข้าวด้วยดิ !!”
ไวกว่าความคิด
คือการกระทำของเตนล์ เขายกจานอาหารกลางวันมานั่งข้างๆโดยองอย่างถือวิสาสะ แต่ในขณะที่โดยองกำลังจะลุกหนี
เตนล์ก็ดึงมือฉุดอีกคนให้นั่งลง
“จะไปไหน กินข้าวด้วยกันก่อนดิ”
“แล้วมิสะจังล่ะ ?? ไม่มากินด้วยหรอ ??”
“มิสะจังไปเข้าชมรมแล้วอ่ะ นะ โดยอง นะ นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนเตนล์ก่อน
นั่งเลย”
เตนล์ลุกขึ้นยืนพร้อมกดไหล่โดยองให้นั่งลงเหมือนเดิม
แต่ในระหว่างที่เตนล์สัมผัสตัวโดยอง
เจ้าตัวกลับรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกแปลกๆที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเพื่อนอีกคน
“ทำไมตัวเย็นงี้อ่ะะ ??”
“ปะ เปล่า เราแค่ไม่สบาย”
“ไม่สบายตัวก็ต้องร้อนดิ”
“กินข้าวไปเหอะเตนล์”
โดยองยอมนั่งลงกินข้าวกับเตนล์
เขารู้ใจตัวเองดี ว่าเขาไม่สามารถขัดใจเตนล์ได้เลยสักนิด แค่เห็นหน้างอหยิก
หัวใจก็อ่อนไปหมดแล้ว
“มีอะไร มองหน้ากันทำไม ??”
“เตนล์แค่คิดว่า เตนล์ไม่ได้มองหน้าโดยองมานานแล้วอ่ะ คิดถึงมั้ง”
“อ่า... งั้นหรอ....”
เตนล์ยิ้มตอบกลับไป พลางจิ้มเนื้อสเต็กในจานตัวเองกินไป
อาหารกลางวันของเตนล์วันนี้เป็นสเต็กเนื้อแกะชั้นดีจากยุโรป
ร่างเล็กเหลือบมองในจานของโดยอง ก็เป็นสเต็กเหมือนกัน
แอบยิ้มดีใจเล็กๆที่ตอนนี้เขาสองคนยังชอบอะไรๆ เหมือนกันอยู่ เตนล์หันกลับไปมองโดยองอีกครั้ง
ซึ่งอีกคนก็กำลังใช้มีดหั่นเนื้อสเต็กอยู่ แต่สเต็กของโดยองนั้นเหมือนเป็นสเต็กระดับบลูแรร์
คือเนื้อที่สุกแค่ผิวเนื้อด้านนอก ด้านในยังดิบแบบเป็นสีแดงเกือบทั้งชิ้น มันมีเลือดไหลซึมออกมาเล็กน้อย
ดูๆแล้วไม่น่ากินเลย
“โดยองชอบกินสเต็กแบบไม่สุกๆแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ประมาณปีหนึ่งได้แล้วมั้ง”
“มันอร่อยหรอ ??”
“สำหรับเตนล์มันคงไม่อร่อยหรอก ตะ เตนล์ เดี๋ยว !!”
เตนล์คว้าจานของโดยองมาหั่นเนื้อสเต็ก
แล้วตักเข้าปากคำใหญ่ ซึ่งโดยองเองก็ไม่สามารถห้ามเตนล์ไว้ทัน คนตัวเล็กเคี้ยวตุ้ยๆอย่างมีความสุข
อันนี้ที่จริงเนื้อแบบไม่สุกนี่มันก็อร่อยเหมือนกันนะ ถ้าตัดเรื่องกลิ่นคาวๆของเลือดออกไป
ก็เคี้ยวเพลินดีไม่ใช่น้อย
แต่ด้วยความที่เตนล์หั่นเนื้อเข้าปากคำโต
บวกกับความที่เนื้อมันยังไม่สุก ทำให้เวลาเคี้ยวกลับมีเลือดสดไหลรินติดริมฝีปากเล็ก
โดยองมองหน้าเตนล์ก็ได้แต่กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เขาไม่ได้หิวข้าวจนเกินไป
ไม่ได้โกรธที่เตนล์แย่งเนื้อสเต็กไป แต่ที่ตาลายมึนหัววูบวาบคือ อาการกระหายเลือด
นั่นเอง
“เตนล์... กินเลอะเหมือนเด็กๆอ่ะ”
โดยองเอื้อมมือไปเช็ดเลือด ของเนื้อสเต็กที่ติดตรงมุกปากของเตนล์
“อ้ะ !! ขอบใจ ...”
“กินต่อดิทำไมทำหน้างั้น เห้ยยย !! เราไม่ได้โกรธน้าเตนล์
กินไปเลยๆ”
โดยองสังเกตว่าเตนล์ดูซึมๆไป
หลังจากโดนเขาดุว่ากินเหมือนเด็ก จริงๆแล้วโดยองไม่ได้โกรธอะไรเลย
ใครจะไปกล้าโกรธคนที่ตัวเองรัก
“เตนล์อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนเมื่อก่อน...”
“.................”
“ทำไมโดยองถึงทิ้งเตนล์ไป...”
“ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วเตนล์”
“งั้นโดยอง ก็บอกเตนล์มาดิ ว่าทำไมมันถึงไม่เหมือนเดิม !!”
โดยองหลบหน้า แล้วลุกเดินหนีเตนล์ออกไป
แต่คิดหรอว่าคนตัวเล็กๆแบบเขาจะยอมแพ้ เตนล์เดินตามโดยองออกมาจากโรงอาหาร
เขาพยายามวิ่งตามโดยอง แต่อีกคนก็เดินเร็วเหลือเกิน
“โดยอง !! หยุดก่อน !! เตนล์เหนื่อยแล้ว
หยุด !!”
ตอนนี้เตนล์กับโดยองวิ่งไล่กันจนมาถึงด้านหลังโรงเรียน
มันเป็นสถานที่ที่เงียบสงบ คล้ายๆป่าดิบชื้น มีต้นสน ต้นโอ๊ค อยู่เต็มไปหมด ทั้งยังมีโบสถ์หลังเล็กๆ
เพื่อให้นักเรียนมานั่งขอพรจากพระผู้เป็นเจ้า ดูดูแล้วก็ชวนสยองดีเหมือนกัน
แต่ในอีกแง่หนึ่ง มันก็เป็นสถานที่ลับตาคน เป็นที่ที่หลบครูอาจารย์
พวกเด็กนักเรียนชอบมานั่งสุมหัวสูบบุหรี่ หรือทำเรื่องอย่างว่ากันที่นี่ทั้งนั้น
“ดะ โดยอง หยุด !! แฮ่กๆ”
“เตนล์จะตามเรามาทำไม”
“โดยอง เรารอเวลาที่โดยองจะบอกเรามาตลอด ว่าทำไมความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคนมันถึงเป็นแบบนี้
!”
“เป็นแบบนี้มันก็ดีแล้วเตนล์ เราไม่อยากให้เตนล์มารับมารู้อะไรเกี่ยวกับตัวเราตอนนี้”
“ทำไมเราถึงรู้ไม่ได้ !! เราอึดอัด เราอยากคุยกับโดยอง
อยากเล่นกับโดยองเหมือนเดิม โดยองไม่คิดว่าเราเจ็บใจ น้อยใจเลยซินะ ตั้งแต่เข้าอีชมรมบ้านั้นอ่ะ
โดยองก็เปลี่ยนไป รู้ตัวมั้ย !!??”
“เรารู้ตัวของเราดี เตนล์อย่ามายุ่งเลย”
“ได้ !! เราจะไม่ยุ่งเลย ถ้าโดยองไม่ใช่เพื่อน
ฮรึก... ถ้าโดยองไม่ใช่คนที่เตนล์รักอ่ะ ฮึก !”
“เตนล์ ....”
โดยองรีบเข้าไปกอดเตนล์ที่กำลังร้องไห้
เขาไม่เคยรู้ว่าเตนล์จะอึดอัดแค่ไหน ที่อยู่ดีดีเขาก็ทำตัวแปลกไป
เขาเห็นเตนล์ยังยิ้มยังคุยกับเพื่อนคนอื่นๆได้ปกติ
ไม่คิดเลยว่าคนตัวเล็กจะขี้น้อยใจขนาดนี้
“ก็เราชอบโดยองอ่ะ น่าอายชะมัด ที่ต้องมาสารภาพตอนนี้”
“ไม่เลยเตนล์ ไม่เลย...”
“แล้วอยู่ดีดีทำไมถึงทิ้งเราไปอ่ะ ฮึก ! อีชมรมบ้านั่นมันมีคนที่โดยองชอบอยู่หรอ
ก็เลยทิ้งเราไปใช่มั้ยโดยอง !?”
“เตนล์ชอบเราจริงๆหรอ ??”
“อือ... คิดไม่ถึงเลยใช่มั้ย ??”
“ใช่... คิดไม่ถึง”
“ฮรึก....”
“คิดไม่ถึงว่าใจเราจะตรงกัน”
เตนล์เงยหน้ามองอีกคนด้วยความตกใจ แต่โดยองกลับส่งยิ้มหวานมาให้
พร้อมกับคว้าเตนล์เข้าไปกอดแน่นๆอีกครั้ง
“อือ... เราก็ชอบเตนล์ แอบชอบมานาน แล้วก็ไม่คิดว่าเตนล์จะชอบเรากลับด้วย”
“ฮรึก... โดยองไม่เห็นบอกเตนล์เลย”
“ก็เตนล์ดูเหมือนไม่ได้ชอบเราเกินเลยกว่าเพื่อนนี่นา”
“ชอบแล้ว !!! ตอนนี้ชอบมากด้วย กอดเราแล้วห้ามปล่อยนะ
!!”
โดยองยิ้มเยาะเล็กน้อยๆให้กับคำพูดน่ารักๆของเตนล์
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเตนล์จะชอบเขา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเตนล์ทำกับเขาเหมือนเพื่อนปกติ
ไม่มีท่าทีที่ทำให้คิดเกินเลยสักนิด คนตัวเล็กเอาหัวพิงซบกับหน้าอกแกร่งของอีกคนไม่ไปไหน
เตนล์ยังคงเป็นเตนล์ที่ชอบอ้อนโดยองเหมือนเดิม ส่วนโดยองก็กระชับอ้อมกอดของเตนล์ให้แน่นขึ้น
พร้อมกับก้มลงหอมหัวฟูๆของอีกคนให้ชื่นใจ
“อื้อ... ลวนลามอ่อ ??”
“อือ... อยากทำมากกว่านี้อีก”
“โดยอง.... ;////;”
“ได้มั้ย....”
“ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยน้า”
“งั้นขอเป็นแฟนตอนนี้ได้มั้ยครับ ??”
“ดะ เดี๋ยวสิ ??!”
โดยองนั่งลงคุกเข่าลงกับพื้น
แล้วกอบกุมมือน้อยๆของเตนล์ไว้ทั้งสองข้าง เงยหน้ามองคนรักด้วยสายตาที่หวานหยด
ก้มลงจูบมือของเตนล์เบาๆ เชิงขออนุญาต
“เตนล์... เป็นแฟนกับเรานะ...”
“ฮึก !! ไอบ้าโดยอง.. !!”
“พูดเพราะๆกับแฟนหน่อยสิ ตกลงนะ ... เป็นแฟนกันนะครับ”
“อื้อๆๆ !!”
โดยองดึงมือเตนล์ให้ลงมานั่งตัก
มือหนาโอบกอดรัดอีกคนไว้แน่น พร้อมฝังจมูกลงกับแก้มขาวเนียนนุ่มแรงๆ
“รู้มั้ยว่าทำตัวแบบนี้แล้วมันน่าฟัด”
“เราก็เป็นของเราแบบนี้ตั้งนานแล้วนะ”
“ยอมให้เราลวนลามเนี่ยนะ เมื่อก่อนมันไม่ใช้น้า...”
“นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้ยอมแล้ว ...”
“งั้นถ้าขออย่างอื่นจะยอมป้ะ ??”
“นี่แหน่ะ !! ลามกไม่เปลี่ยนเลย”
“โอ๊ยเตนล์ !! อย่าตีแฟนสิครับ
เตนล์ก็รู้ว่าเราลามกนานแล้ว งั้นเราขอ... อื้ออออ !!”
เตนล์ไม่รอให้โดยองพูดจบ เพราะเขารู้ดีว่าเรื่องที่โดยองจะขอมันคือเรื่องอะไร
จึงชิงตัดบทพูดแก้เขินด้วยการจูบปิดปากร่างสูงไปซะเลย ส่วนโดยองก็ไม่ยอมแพ้
เมื่อตัวเล็กอ่อยมาแบบนี้ มีหรือที่เขาจะยอมปล่อยลูกแกะตัวน้อยไป ร่างสูงจูบตอบ
บดปากอีกคนอย่างทะนุถนอม เพราะเขายังไม่พร้อมที่จะทำรุนแรงกับเตนล์ ถ้าเผลอทำเข้า ความลับของเขาอาจจะถูกเปิดเผยได้
ทั้งสองคนจูบกันอยู่นานจนเตนล์เริ่มรู้สึกว่าตัวของโดยองนั้นเย็นขึ้น
จึงเงยหน้าขึ้นไปถามคนรัก
“ดะ โดยอง !! เป็นไร ทำไมตัวเย็นงี้อ่ะ หะ เห้ย
!!”
สิ่งที่เตนล์เห็นตอนนี้คือคิมโดยองคนเดิม
แต่ที่เพิ่มเติมคือมีเขี้ยวงอกออกมาจากมุมปากทั้งสองมุม
ดวงตาเปลี่ยนจากสีน้ำตาลอ่อนเป็นสีฟ้า
หน้าตาและผิวพรรณของโดยองตอนนี้ขาวซีดเผือกจนเห็นเส้นเลือดสีดำๆผุดขึ้นออกมาจากผิวหนัง
มันน่ากลัว และเตนล์ก็ไม่ได้โง่ ว่าสิ่งที่เขาเห็นตอนนี้มันเรียกว่าอะไร
“ดะ โดยอง ....”
“ตกใจอ่าดิ เราคงปิดเตนล์ไม่ได้แล้วซินะ”
โดยองก้มหน้าลง
และเริ่มเขยิบถอยห่างออกมาจากเตนล์
สิ่งที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดี
มันคือเชื้อโรคร้ายที่แพร่กระจายจากคนสู่คนผ่านทางกระแสเลือด ผ่านการกัด ดูด
จนเกิดเป็นแผล แล้วคนคนนั้นก็จะเป็นผู้ติดเชื้อรายต่อไปทันที...
“เห็นแบบนี้ แล้วยังจะชอบเราอยู่มั้ยเตนล์ ...”
“โดยอง....”
โดยองกำลังจะวิ่งหนีเตนล์ออกไป
เพราะเขารับไม่ได้ที่เตนล์จะรังเกียจเขา ใช่ !!.... เขาเป็นแวมไพร์
แวมไพร์ที่ดูดเลือดสิ่งมีชีวิตทุกชนิดบนโลก
หรือแม้กระทั่งคน และถ้าวันใดวันหนึ่งเขาเกิดกระหายเลือดขึ้นมาแบบควบคุมตัวเองไม่ได้
เขากลัวว่าตนเองนั้นจะเผลอทำร้ายเตนล์ ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก
“โดยอง !! อย่า !! อย่าวิ่งหนีกัน
อย่าหนีไปจากชีวิตเตนล์อีกเลย”
เตนล์วิ่งตามแล้วคว้าโดยองมากอดอีกครั้ง
คนตัวเล็กซบลงกับแผ่นหลังกว้าง กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก
“ไม่รังเกียจเราหรอเตนล์ ??”
“โดยอง ฮรึก !! โดยองฟังเตนล์นะ ต่อให้โดยองแปลงร่างเป็นหมาป่าได้
เตนล์ก็จะรักโดยอง เพราะโดยองคือโดยอง คือ คิมโดยอง คนที่เตนล์รัก”
“เตนล์....”
“ตัวเย็นใช่มั้ย ??! เดี๋ยวเรากอดให้อุ่นเองนะ”
เตนล์สวมกอดโดยองข้างหลัง
เอาตัวอุ่นๆของตัวเองแนบลงกับกายเย็นเฉียบของอีกคน อุณหภูมิในร่างกายที่แตกต่างกัน
ทำให้โดยองสัมผัสได้ถึงไออุ่นของเตนล์ ตัวก็เล็กแค่นี้
แต่ทำไมเวลากอดแล้วรู้สึกอบอุ่นจัง
โดยองพลิกตัวกลับมาหาเตนล์แล้วกอดเตนล์กลับ พร้อมเชยคางอีกคนให้ขึ้นมารับจูบของเขา
ใช้ลิ้นดุนปากอีกคนให้เปิดออกแล้วพยายามสอดลิ้นเข้าหาโพรงปากเล็ก เตนล์ตื่นตระหนกเล็กน้อย
แต่เขาพอจะเข้าใจว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นี่คืออะไร
เตนล์คว้าคออีกคนกดลงมาให้ปากแนบปากมากยิ่งขึ้น เขาไม่อยากให้โดยองไปไหนอีกแล้ว เขาต้องรั้งโดยองให้ถึงที่สุด
นั่นคือสิ่งที่คนตัวเล็กคิดได้ตอนนี้
“อื้มมม...”
เตนล์เผลอร้องครางเสียงหวาน
เพื่อประท้วงอีกคนว่าตัวเองนั้นกำลังจะขาดอากาศหายใจ แต่หากโดยองนั้นกำลังได้ใจ
เขาสอดลิ้นควานหาความหวานในปากอีกคนอย่างไม่รู้จักพอ สองลิ้นพันตวัดเกี่ยวรัดกันอยู่ในปากอย่างไม่มีใครยอมใคร
จูบของเตนล์ที่อ่อนไหวและอ่อนหัด มันกำลังจะทำให้โดยองคลุ้มคลั่ง เขาเผลอกัดริมฝีปากของเตนล์จนมีเลือดไหลออกมา
“อ้ะ !!”
“โทษนะ เจ็บรึเปล่า ??”
“อื้ออออ ... ไม่เลย หิวเลือดรึไงเล่า ??”
“แล้วจะให้ดูดเลือดมั้ยล่ะครับ ??”
“บ้าแล้ว !!”
“แล้วใครกันที่มาแย่งสเต็กเรากิน ?? หิวอยู่นะ ทั้งวันยังไม่ได้กินไรเลย”
“เตนล์เปล่านะโดยอง อื้อออ อย่า...”
“แค่หอมแก้มเอง กลัวเรากัดคอรึไง ??”
“แล้วถ้าเราโดนกัด เราจะตายมั้ยอ่ะ ??”
“ไม่ตายรอก ... แต่...”
“แต่อะไร ??”
“เตนล์จะเป็นแวมไพร์เหมือนเรา”
“โหหหหห โคตรเท่ห์เลยอ่ะ !!”
“มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาดีใจเลยนะเตนล์ เป็นไปแล้วมันลำบาก ต้องหลบซ่อนคน
โดนแสงหน่อยก็ไม่ได้ รักใครก็ไม่ได้...”
“คิดมากไปแล้วโดยอง โดยองยังรักเตนล์ได้เลย”
“แล้วเตนล์จะยอม... หรอ ??”
“ลองดูดเลือดเตนล์มั้ย ?? แล้วเตนล์ก็จะเป็นของโดยองไง”
“แต่เราไม่อยากให้เตนล์เป็นแวมไพร์นะ”
“ทำไมจะเป็นไม่ได้ !! เราจะได้อยู่ด้วยกันไง”
“นี่ยอมให้เราขนาดนี้เลยหรอ ??”
“ก็เรารักโดยองไปแล้วให้ทำยังไง นะนะ กัดเตนล์หน่อยน้า
เตนล์อยากเป็นแวมไพร์”
“เตนล์... อย่างอแงแบบนี้ดิ เราจะไม่ทนแล้วนะ”
“งั้นเราก็จะกอดโดยองแบบนี้แหล่ะ จะให้เป็นไม่เป็น ??”
“หึ ! แน่ใจแล้วนะ...”
คราวนี้โดยองเป็นฝ่ายเดินเกมส์เอง
ยกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วแลบลิ้นเลียรอยแยกตรงกลีบปากของอีกคนช้าๆ
มือทั้งสองข้างที่โอบรอบเอวอยู่ก็เลื้อยลงเข้าไปหาเนื้อหนังภายใต้เสื้อผ้า
ลูบไล้ปั้นท้ายไปมาปลุกปั่นอารมณ์อีกคน
“แน่ใจแล้วนะว่าอยากเป็นของเรา...”
เตนล์พยักหน้าเบาๆ เชิงอนุญาต
แต่ในใจนั้นก็กลับหวั่นใจเล็กน้อย
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขากำลังจะมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับโดยอง
แต่มันก็ถูกต้องแล้วนี่นา มีอะไรกับคนที่เรารัก มันไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายเลยสักนิด
โดยองก้มลงใกล้ชิดเตนล์มากขึ้น จนปลายจมูกชนกัน สูดดมความหอมจากแก้มอีกคนไปทั่วใบหน้าเล็กจนพอใจ
“กลัวหรอ ??”
“ปะเปล่า ...”
“ครั้งแรกมันจะเจ็บหน่อยนะ”
“อื้อ !!........”
โดยองประคองหน้าเตนล์ขึ้นรับจูบทันที
เมื่อคนตัวเล็กตัดสินใจที่จะเลือกเขา เลือกในสิ่งที่มันกำลังจะเกิดขึ้น
เขาก็ไม่จำเป็นที่จะลังเลอีกต่อไป
กลีบปากทั้งสองคนบดจูบเข้าหากันอย่างค่อยเป็นค่อยไป เขาแค่อยากสอน...
สอนให้รู้ว่าการสัมผัสกันทางร่างกายมันดียังไง
จะว่าไปเขาเฝ้ามองร่างกายของเตนล์มานานเพียงใดแล้วนะ... มันอึดอัด
อยากทำแต่ก็ทำไม่ได้ แค่จะเปิดใจรับความรู้สึกอีกคน ยังตัดใจทำไม่ลงเลย
“แลบลิ้นออกมาครับ...”
ไม่ใช่คำสั่ง แต่เป็นการขอร้อง
เตนล์มองหน้าโดยองอย่างเขินอาย แล้วแลบลิ้นออกมาตามที่อีกฝ่ายบอก
“น่ารักมากเลย รู้มั้ยเตนล์...”
โดยองกดหอมแก้มแฟนหมาดๆให้ชื่นใจสมกับความน่ารัก
จากนั้นก็ดึงดูดลิ้นอีกคนเบาๆ พร้อมกับเชยตามองหน้าเตนล์ไปด้วย
เตนล์เองก็ดูตกใจเล็กน้อยที่โดยองกระทำกับตนแบบนั้น มันไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้
ความรู้สึกร้อนๆ วูบวาบ นี่มันคืออะไรกันนะ หรือมันคืออาการเริ่มต้นของแวมไพร์กันนะ
จ๊วบบบ
!!
จากที่จูบกันอยู่เนิบนาบ
กลับแปรเปลี่ยนเป็นบทจูบที่ร้อนแรงขึ้น เตนล์จูบเก่งขึ้น
และเผยอปากปล่อยให้ลิ้นโดยองเข้าไปควานหาความหวานในปากตนอย่างเต็มที่ ตักตวงเอาความหวานทุกส่วนของปากบาง
เหมือนกลัวว่ามันจะหลุดหายไป ทั้งน้ำลายของเตนล์ที่เริ่มควบคุมไม่ได้
โดยองก็เก็บเกี่ยวใช้ลิ้นตวัดเลียจนหมด
“อื้ม....”
พอปากเริ่มทำงาน
มือทั้งสองข้างก็อยู่ไม่สุข โดยองสอดมือเข้าลูบไล้ผิวเนียนของเตนล์อย่างยั่วเย้าจนอีกฝ่ายหลุดเสียงครางหวานๆออกมา
แต่หารู้ไม่ว่า มันกำลังปลุกปั่นอารมณ์ตัณหาของโดยองเอามากๆ
ส่วนเตนล์เองก็คว้าคอโดยองลงมากดจูบอีกให้แนบชิดไม่ไปไหน
นิ้วเรียวไล้เกลี่ยหลังคอขาวๆของโดยองไปมาอย่างจงใจ
ทำเอาสารความสุขในร่างกายไหลเวียนไปมา จนทำให้ขนลุก
เมื่อสารก่อความสุขเพิ่มมากขึ้น ร่างกายโดยองก็เปลี่ยนแปลงทันที...
“ฮึก !! แฮร่ !!”
“อ้ะ !! ดะ โดยอง...”
โดยองกลายร่างเป็นแวมไพร์หนุ่มสุดร้อนแรง
และตอนนี้เขี้ยวคมขาวๆก็ได้งับลงประทับรอยกับต้นคออีกคนเรียบร้อย
“ฮื่อ... เตนล์เจ็บ”
เขี้ยวแวมไพร์หนุ่มฝังลงลึกเรื่อยๆ
แล้วดูเลือดอีกฝ่ายขึ้นมาเพื่อเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป
มันไม่ใช่การดูดเลือดเพื่อแก้หิวกระหาย แต่เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ
แสดงความเป็นเจ้าของร่างกายนี้ไปตลอดกาล
“ขะ ขอโทษนะ เจ็บมากมั้ย ??”
“เจ็บ.. ฮรึก... แต่ทนได้ เพราะโดยองเลย”
“เตนล์... อย่าไปอ้อนแบบนี้กับใครอีกนะ ทำกับเราแค่คนเดียว เข้าใจมั้ยหื้ม
??”
“อื้อ...”
“งั้นเรา... ขอนะ...”
เตนล์พยักลงอย่างเขินอายช้าๆ
ไม่ต้องขออนุญาต เตนล์ก็พร้อมมอบร่างกายนี้ให้โดยองอยู่แล้ว
ไม่ต้องแสดงความเป็นเจ้าของ เตนล์ก็พร้อมเป็นของโดยองคนเดียว
ร่างเล็กนอนราบลงกับพื้นทรายขาว โดยมีร่างสูงนอนทับแนบกาย
“เรารักเตนล์นะ”
ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตบางออกทีละนิดจนเห็นแผงอกขาวน่ากิน
โดยองแลบลิ้นเลียปาก ระงับอารมณ์เอาไว้ก่อนจะเผลอทำอะไรรุนแรงลงไป ก็แวมไพร์น่ะควบคุมอารมณ์ทางเพศไม่ได้
ถ้าเผลอทำแรงไป เตนล์อาจจะเจ็บ แล้วเขาก็ต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่ๆ
นิ้วเรียวสะกิดยอดอกร่างเล็กเบาๆเพื่อกระตุ้นอารมณ์อีกฝ่าย
ไล้เลียร่างกายที่โหยหาตั้งแต่สันกรามลงมายังจุดอ่อนไหวภายใต้กางเกง
โดยองใช้มือคลึงส่วนนั้นของเตนล์เบาๆไปมา จนเริ่มรู้สึกว่ามันกำลังแข็งขึ้น
เขาจึงตัดสินใจปลดกางเกงออกไปให้พ้นทาง ร่างกายของเตนล์ตอนนี้เปลือยเปล่า
และมันช่างดูเซ็กซี่อย่างปฏิเสธไม่ได้
“อา... โดยอง ดีจัง...”
โดยองดูดเลียส่วนนั้นของเตนล์ด้วยความถนอม
ไล้เลียไปจนสุดโคน มือเรียวก็ลูบขาอ่อนขาวเพิ่มความสยิวแก่เตนล์เป็นสองเท่า
ส่วนมืออีกข้างก็กำลังควานหาช่องทางหวานทางด้านหลัง
“อ้ะ ... อ้ะ โดยอง !!”
เมื่อเจอจุดหมายแล้วก็ส่งนิ้วแกร่งเข้าไปทันที
แช่นิ้วไว้เพื่อรอให้คนตัวเล็กปรับตัวสักพัก แล้วจึงเพิ่มเข้าไปอีกสองนิ้ว
“อ้า !! โดยอง เตนล์เจ็บ”
“เดี๋ยวมันจะดีขึ้นนะเตนล์ นะครับที่รัก อื้มมมม”
เพื่อเบี่ยงแบนความสนใจอาการเจ็บปวดทางข้างหลัง
โดยองจึงบรรจงจูบเตนล์อีกครั้ง สองลิ้นเกี่ยวตวัดพันกันอยู่ในโพรงปากอย่างดูดดื่ม
ขณะเดียวกันโดยองก็ใช้ความชำนาญปลดกางเกงตัวเองทิ้งไป
“อึก !! เจ็บ...”
“ทนหน่อย เดี๋ยวจะดีเองครับที่รัก”
สอดแทรกความเป็นชายเข้าไปในตัวเตนล์
ร่างเล็กตกใจกับความเจ็บปวดตรงปั้นท้าย แต่ก็พยายามระงับมันเอาไว้
เขาไม่ใช่ไม่รู้ว่าตัวเขากำลังทำอะไร แต่แค่เชื่อใจโดยองเท่านั้น
ว่าจะไม่ทำเขาเจ็บ เดี๋ยวมันจะดีขึ้นเอง
“อ่ะ อื้มมม ...”
โดยองกระแทกเบาๆ
เพราะตอนนี้มันคับแคบมาก ไหนจะเตนล์เองที่ตอดรัดของเขาแน่นไปอีก
“ซี้ดดดด... อย่าตอดแรงสิ เราขยับไม่ได้ แล้วเตนล์จะเจ็บนะ”
“อา... โดยอง”
“ข่วนหลังเราก็ได้เตนล์ อย่ากลั้นมัน ถ้าเสียวก็ข่วนหลังเราไปเลย”
ว่าแล้วตัวเล็กก็จิกเล็บลงกับแผ่นหลังกว้างอีกคน
จิกลึกลงจนมีเลือดซิบออกมา โดยองเองก็เจ็บไม่ใช่น้อย แต่ไม่เป็นไร เพื่อเตนล์เขาทนได้
“อ่า อ่า.... ซี้ดดดด”
“อ้า !! โดยอง บะ เบาหน่อย”
เมื่อคนตัวเล็กปรับสภาพกับความแข็งแกร่งของโดยองได้
โดยองก็กระแทกเตนล์อย่างไม่ยั้ง เขาพยายามกลั้นไว้แล้ว แต่มันไม่ได้
เตนล์ยั่วเขาเกินไป
“อ่า .... สุดยอดเลยเตนล์”
“อ้ะ อ้ะ .... เบาหน่อย เราเจ็บนะ โดยองบ้า !!”
“จุ๊บ !! บ้าแต่ก็รักเตนล์นะ”
“อ้ะ !! อื้อ....”
โดยองจูบเตนล์อีกครั้ง
ใครมันจะไปทนความน่ารักของเตนล์ไหวกัน ทั้งๆที่คนตัวเล็กไม่ได้ทำอะไรเลย
แค่นอนเฉยๆให้เขาทำ ยังน่ารักขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดถ้าเตนล์เป็นแวมไพร์แล้ว
ร่างกายเซ็กซี่มากกว่าเดิม เขาคงต้องจัดการเตนล์ทุกวันแน่ๆ
โดยองส่งความแข็งแรงย้ำๆสองสามครั้งก็ปลดปล่อยออกมา
เตนล์ก็เช่นกัน น้ำขาวขุ่นไหลลงขาย้อยลงมาตามขาขาวๆ จนโดยองอดใจไม่ไหวอยากลิ้มลองรสชาติมันดูอีกครั้ง
เขาเลียตามเก็บน้ำหวานของเตนล์ไปทุกสัดส่วน จนเตนล์ต้องสั่งห้ามให้พอ
เพราะจะถึงเวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายแล้ว
โดยองช่วยเตนล์แต่งตัว
จัดแจงเสื้อผ้าของอีกคนให้เป็นปกติเหมือนเดิม
เพราะยังไงตอนบ่ายทั้งสองคนยังคงต้องเข้าเรียนตามปกติอยู่
จะให้ทุกคนมาเห็นสภาพแบบนี้ คงจะไม่ดีแน่นอน
“เจ็บมั้ย ??”
“บอกว่าเจ็บจะโกรธมั้ยอ่ะ ??”
“เจ็บตรงไหน ตรงนั้น หรือที่คอ ??”
“ทั้งสองอย่างเลย อ้ะ !!”
“ฟอดดดดด !! พูดมาก เดี๋ยวอยากอีกขึ้นมาทำไง ??”
“พอเลยนะ !”
“โอเค งั้นไปเรียนกันเถอะครับ”
“โดยองงี่ .....”
เตนล์เดินเข้ามากอดแล้วหอมแก้มโดยองแบบอ้อนๆ
สรุปตอนนี้เขาคือแวมไพร์แล้วใช่มั้ย ?? ก็ไม่เห็นจะมีอะไรแปลกไปเลย
“นะ หนาวจัง...”
อาการเริ่มแรกของแวมไพร์
:
หนาว
“ทนหน่อย ตอนนี้ร่างกายของเตนล์กำลังปรับสภาพน่ะ”
“แล้วจะมีอะไรแปลกๆอีกบ้างเปล่าอ่ะ แบบหิวเลือดตอนไหน แล้ว...
แปลงร่างได้มั้ย เป็นอมตะรึเปล่า เสกคาถาหายตัวอะไรแบบนี้ได้เปล่า ??”
“หึ ! กินเลือดเหมือนกินข้าวนั่นแหล่ะ เสกคาถาอะไร
ไม่มีหรอก”
“แล้วเตนล์กินข้าวแบบคนอื่นเขาได้มั้ยอ่ะ หรือต้องกินแค่เลือดอ่ะ ??”
“ถามเยอะจัง แฟนใครวะ ??”
“โอ้ยยย !! โดยองงี่เขกหัวเตนล์ทำไมอ่ะ
ก็อยากรู้นี่นา...”
“เดี๋ยวก็รู้เอง มันไม่ได้เข้าใจยากหรอก แต่ตอนนี้ทนหนาวไปก่อน อ่ะ !!
เอาเสื้อเราไปใส่ก่อน”
“กอดไว้แบบนี้ก็อุ่นดีนะโดยอง”
“นั่งกอดกันในห้องเรียน ไม่อายคนบ้างรึไง ??!”
“ถ้าเตนล์ตอบว่าไม่ โดยองจะกอดเตนล์มั้ย ??”
ห้องเรียน
“โอโหหหหหหหหห เปิดตัวคู่รักคู่ใหม่หรอวะ ??”
“เอ่อ...ถามมากจังมึงมิสะ โดยองมันเขินเดินหนีไปเลยเห็นม่ะ ??”
“อธิบายมาซะค่ะ กูแค่ท้าให้มึงคุยกับมัน นี่มึงเอาตัวเข้าแลกเลยอ่อ ??”
“เอาตัวเข้าแลกอะไร พูดซะกูดูเป็นคนใจง่ายเลย”
“กูถามจริง ได้กันแล้ว...”
“เอ่อออออออออ !!”
เตนล์ตอบปัดๆมิสะจังไป ทำเอาสาวเจ้าร้องโหแซวไม่หยุด
แค่นั่งกอดกันมันไม่เห็นจะแปลก ก็เขาหนาวให้ทำยังไง
โดยองก็ดูเป็นห่วงออกนอกหน้าขนาดนั้น ถามซะมากมายว่าไหวรึเปล่า
ไปนอนที่ห้องพยาบาลก่อนรึเปล่า เขาก็ไม่ได้อยากจะขัดใจแฟนหรอกนะ
ถึงยอมให้กอดตลอดทั้งคาบอ่ะ โรงเรียนก็โรงเรียนอินเตอร์ป้ะวะ คิดมากกันไปได้
อีกอย่าง... เขาไม่อยากให้ใครสงสัย ว่าเขากับโดยองนั้นเป็นแวมไพร์ด้วย
เป็นแฟนกันอยู่แล้วก็ตีเนียนกอดกันไปซะ
คนจะได้รับรู้ว่านี่คืออาการของคนเป็นแฟนกัน
ไม่ใช่อาการของผีดูดเลือดฝึกหัดอย่างเขา
“ไปไหนมาโดยองงี่ ....”
“ไปคุยกับน้องเรื่องชมรมมาน่ะ”
“ชมรม blood อ่ะหรอ ??”
“ใช่ !! เตนล์ก็ต้องเข้าชมรมนี้ด้วยนะ”
“ทำไมอ่ะ ??”
พอเห็นเตนล์ทำท่างงงวย
เอียงคอถามแบบน่ารักๆ มันก็อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มแฟนหมาดๆ ให้ชื่นใจ
อาการขั้นสอง
: อารมณ์ทางเพศเพิ่มขึ้น
“งื้ออออ... อย่านะ”
“ทำไม อยากรึไง ??”
“อื่ออออ... ทำไมอยากไวจัง เราเพิ่งเสร็จกันเมื่อกี้เองน้า”
“จุ๊บ !! ปกติครับที่รัก อารมณ์ทางเพศมันจะเพิ่มขึ้นหลังจากรู้ตัวว่าเป็นแวมไพร์แล้ว”
“งั้นแวมไพร์ก็เซ็กส์จัดทุกคนเลยดิ -///-”
“ก็ไม่น่าถาม ...”
“งั้นตอนโดยองงี่เป็นแรกๆ แอบไปเอากับใครมา บอกเตนล์มานะ !!”
“โอ๊ยๆๆ เตนล์ ไม่ได้ไปเอากับใครเลย ช่วยตัวเองล้วนๆ
ในใจมีแค่เตนล์คนเดียวนะ”
คนตัวเล็กยิ้มแล้วกระโดดจุ๊บปากอีกคนเบาๆ
ทำไมแฟนเขาน่ารักอย่างนี้น้า
“อยากฟังเรื่องชมรมก่อน ... หรือจะให้เราเอาก่อนหื้ม ??”
“บ้าไง -////- อ่ะ !! จะเล่าก็เล่ามา”
เตนล์นั่งตักโดยอง แล้วรอฟังอีกคนอธิบาย
“ชมรม Blood คือชมรมแวมไพร์ ...”
“ห้ะ !??”
“ทุกคนในชมรมเป็นแวมไพร์ทั้งหมด
เราจะมีเลือดสดไว้ใช้สำรองเสมอเมื่อแวมไพร์บางตัวเกินอาการควบคุมตัวเองไม่ได้”
“หา.... งั้นก็ไม่ได้มีแค่เราอ่ะดิที่เป็นแวมไพร์
หมายความว่าคนในโรงเรียนนี้ก็มีแวมไพร์ใช่มั้ย ?!”
“ใช่แล้ว ….”
“งื่ออออ น่ากลัวจัง แล้วทำไมโดยองถึงมาลงชมรมนี้อ่ะ ชมรมอื่นอ่ะมีตั้งเยอะ”
“เอาจริงมั้ย... ตอนแรกเราคิดว่ามันเป็นชมรมวิทยาศาสตร์
ก็เห็นมีแต่พวกหัวกะทิลงทั้งนั้น มารู้ตัวอีกที ก็อย่างที่เห็น”
“งั้นแวมไพร์ก็เก่งหมดเลยอ่าดิ เตนล์แย่แน่เลยโดยอง T^T”
“โอ๋ๆๆๆ อย่าเพิ่งงอแง เป็นแวมไพร์แล้วเดี๋ยวไอคิวจะสูงขึ้นเอง”
“จริงป้ะ ?!!!! เนี่ยเป็นแวมไพร์แล้วสุดยอดไปเลย
รู้งี้เป็นนานแล้ว”
“หื้ม ??!! จะยอมเป็นของเราเลยใช่มั้ย ??”
“โดยองบ้า =///////////= งี้เดินสวนกันไปมานี่ก็ไม่รู้เลยว่าใครเป็นบ้างอ่ะ
แล้วไปเอาเลือดมาจากไหน มันเป็นเรื่องที่ผิดกฎหมายมั้ยอ่ะ ;-;”
“เลือดที่เราใช้ดื่มไม่ใช่เลือดคนหรอกเตนล์
ส่วนใหญ่เป็นเลือดจากโรงฆ่าสัตว์ เรามีพวกรุ่นพี่ที่ทำงานที่นั่นไปเอามาให้เสมอ”
“อ๋ออออออออ...”
“แล้วเราก็ไม่ได้ดื่มเลือดตลอดเวลา เรากินข้าวเหมือนคนปกติ แค่สำรองไว้
เวลาควบคุมตัวเองไม่ได้”
“แล้วไอ่อาการควบคุมตัวเองไม่ได้นี่มันเป็นยังไงอ่ะ ??”
“ก็... ก็เหมือนที่เราทำกับเตนล์เมื่อตอนกลางวันไงครับที่รัก”
“บ้า !! =/////////////=”
“ภาวะควบคุมตัวเองไม่ได้ มักจะเกิดขึ้นเวลาที่สารเอนโดรฟีนทำงานอย่างหนัก
เช่น เวลามีความรัก หรือมีความสุข เกิดสภาวะหัวใจเต้นแรงฉับพลัน
ทำให้สารที่หลั่งเชื้อแวมไพร์ทำงานผิดปกติ จนต้องดื่มเลือดเพื่อระงับอารมณ์ไว้”
“แล้วตอนมีอะไรกันนี่ก็เกี่ยวด้วยใช่เปล่า ?? =////////=”
“ก็ใช่ ... เราถึงดูดเลือดเตนล์มาไง”
“แล้วคนที่โดนดูดเลือดก็จะกลายเป็นแวมไพร์ตัวต่อไปแบบเตนล์ ใช่เปล่า ??”
“ฉลาดมากครับที่รัก”
“แล้วงี้โดยองไปโดนใครดูดมาล่ะถึงเป็นแวมไพร์อ่ะ ??!!”
“หึงหรอ ??”
“เปล่าน้า”
“ว้า... นึกว่าหึง อุตส่าห์ดีใจ”
“จะบอกไม่บอก ! อย่ามาเล่นลิ้นนะ !!”
“เล่นลิ้นกับเตนล์แค่คนเดียวละกัน”
“โดยอง !!”
“โอเคๆ บอกแล้วครับ ไม่ได้ไปดูดใคร แล้วก็ไม่มีใครมาดูดเราหรอก สบายใจได้”
“แล้วติดเชื้อแวมไพร์ได้ยังไงอ่ะ เตนล์งงแล้วน้า”
“แวมไพร์ติดเชื้อจากเลือดคนที่ติดเชื้ออยู่แล้วใช่มั้ย ?”
“อื้อๆๆ !!”
“เรากินเลือดของคนที่เป็นแวมไพร์ไง กรีดเลือดให้เราดื่ม ใครที่หลงเข้าชมรมนี้มาแบบเรา
ก็โดนแบบนี้หมด ทั้งเต็มใจ และไม่เต็มใจ”
“น่ากลัวจัง”
“เตนล์เห็นสัญลักษณ์ตรงข้อมือเรามั้ย”
“เห็นสิ เป็นคำว่า Blood ไง แต่เอ๊ะ !!? ตอนเรามีอะไรกัน ทำไมเตนล์ถึงไม่เห็นอ่ะ มันมาได้ยังไงเนี่ย”
“คนที่เป็นแวมไพร์เท่านั้นที่จะเห็น มันเป็นสัญลักษณ์ของชมรมเรา”
“โหหหหหหหหหห เจ๋งสุดๆไปเลย”
“เตนล์อยากดูดเลือดบ้างจัง แฮร่ !!”
คนตัวเล็กทำท่าขู่ให้น่ากลัวเหมือนผี
แต่โดยองกลับมองว่ามันเหมือนแมวขู่มากกว่า
“ดูดได้ซะที่ไหนเล่า ...”
“งั้นโดยองงี่ก็โกหกเตนล์แล้วแหล่ะ ไหนบอกว่าไม่ดูดเลือดคนไง
แล้วมาดูดเตนล์ทำไม ??”
“หึหึ !! แวมไพร์มีข้อยกเว้น ในกรณีที่ดูดเลือดคน
คนที่โดนดูดเลือดคนนั้น
จะต้องเป็นคนรักแล้วคนนั้นก็ต้องยอมให้ดูดแบบที่เราทำกับเตนล์ไง”
โดยองพลางใช้มือลูบเอวบางไปมา
ทำเอาแวมไพร์ฝึกหัดที่กำลังมีอารมณ์ทางเพศพลุ่งพล่านแบบเตนล์
ถึงกับนั่งกัดปากตัวเองด้วยความสยิว
“แล้วถ้าเผลอไปดูดคนที่ไม่รักอ่ะ ...”
“แวมไพร์ตัวนั้นจะป่วยตายไปเอง เพราะมันผิดกฎของแวมไพร์
พวกเราคือพวกเลือดขาวสะอาด ไม่ทำร้ายคน แต่ถ้าแวมไพร์ตัวไหนแหกกฎ
มันจะตายไปเองตามวัฏจักร แล้วรู้อะไรมั้ย ??”
“อะไรหรอ ??”
“ถ้าเราดูดเลือดใคร หัวใจคนคนนั้นจะเป็นของเราครึ่งหนึ่ง
อย่างเราดูดเลือดเตนล์ไปแล้ว หัวใจของเตนล์จะเป็นของเราแล้วครึ่งหนึ่ง”
“โหหหหหหห โรแมนติกจังง่า >o<”
“ถ้าเตนล์คิดหรือรู้สึกอะไร เราก็จะรู้สึกไปด้วย อย่างตอนที่เตนล์หนาว
เราจะหนาวไปกับเตนล์ แล้วอย่างตอนนี้ที่เตนล์กำลัง...”
“หยุดเลยนะ !! เตนล์ไม่ได้อยากสักหน่อย -3-”
“ฮ้ะฮ้ะ ! โอเคครับ ไม่อยากก็ไม่อยาก
แล้วอยากรู้เรื่องอมตะมั้ย ??”
“อื้อ !!”
“ถ้าเจอรักแท้ก็อาจจะเป็นอมตะ
ถ้าไม่มีคู่ก็ต้องตายตามอายุขัยแบบคนปกตินั่นแหล่ะ”
เตนล์บีบมือโดยองเบาๆเพื่อผ่อนคลาย
ทำไมเรื่องมันชักจะดูยุ่งยากวุ่นวายจังน้า
“กลัวหรอ ??”
“แค่กังวล ...”
“กฎระเบียบเขาสอนให้เรารักเดียวใจเดียวไง หรือเตนล์ไม่ได้รักแค่เรา ??”
“ไม่ใช่นะ !! ถ้าเกิดว่าเผลอใจไปอะไรอย่างงี้อ่ะ
ทำไงล่ะ ??”
“ก็บอกแล้วไงว่าต้องตาย หรือว่าไปเผลอชอบใคร ??”
“เตนล์เปล่า...”
“เตนล์... อย่าลืมว่าเราอ่านความคิดเตนล์ออกนะ ถ้าคิดจะนอกใจเราล่ะอย่าหวังเลย”
“กำลังคิดว่าอาจารย์ไรอันหล่อดี”
งั้บบบ
!!
“อ้ะ !! เตนล์เจ็บนะ !!”
“จะกัดให้แรงกว่านี้อีก ถ้ายังไม่หยุดคิด”
“คิกคิก !”
“อย่าทำให้เราหวงนะเตนล์ ไม่งั้นคอเตนล์เป็นรอยช้ำมากกว่าเดิมแน่”
“โอเคคคคค .... ยอมแล้วคร๊าบบบบบ”
“รีบไปบอกเบลล่าซะ ว่าจะเข้าชมรมนี้ แล้วกลับมานั่งใกล้ๆเราด้วย”
“รับทราบคั้บผม !!”
เตนล์เดินไปบอกเบลล่าเรื่องการเข้าชมรม
ทิ้งให้โดยองนั่งอมยิ้มให้กับตัวเองเพียงลำพัง
เขาหวังว่าคงไม่มีอะไรมาขัดขวางความรักของเขาทั้งสองคนอีกแล้วนะ แต่ก่อน...
เขาเอาแต่คิดมาก กลัวว่าเตนล์จะคิดไม่ตรงกัน
กลัวว่าเตนล์จะกลัวและรังเกียจที่เขาเป็นแบบนี้
แต่ตอนนี้เรื่องทุกอย่างกลับง่ายดายราวกับคนบนฟ้ากำหนดไว้แล้ว
เขากับเตนล์จะรักกันตลอดไปได้ใช่มั้ย ??
Ps. ให้กำลังด้วยการเม้นที่เด็กดีจ้า พูดคุยติชมได้ที่ แท็ก #กินเตนล์ นะคะ